Juan Canalejo é nome de fascista

“Se solto a voz no mar, volve-se ceive,

medra no vento, e vén

desde unha hora antiga, ainda diáfana,

traendo a miña voz doutras idades”
Antón Avilés de Taramancos [A espada florescida]

Por todas e todos e ben coñecido que Juan Canalejo é o nome dun hospital público de recoñecido prestixio, sito n’A Coruña. Porén, quen foi Juan Canalejo? Cales foron os seus méritos para ter tal recoñecemento?

Pois este ilustre personaxe foi unha desas ratas fascistas e covardes adicadas a sembrar o terror no chamado bienio negro (1934-36). Un repugnante recordo do terror falanxista e da súa dialéctica de odio e morte coa que estes pistoleiros atentaban a convivencia democrática e a estabilidade da República.

Este oficial de carreira acolleuse á Lei Azaña para retirarse do exército cobrando a súa paga íntegra. Xefe “territorial” das JONS comezou a adestrar, en 1934 aos membros de Primera Línea, grupo terrorista formado na Falange. Estes aspirantes a verdugos tiñan como único obxectivo desestabilizar a República sembrando terror e inseguridade.

Atacan a militantes de esquerda, rebentan manifestacións, asaltan locais, irrompen pistola en man en mitins... Todo ao servizo do “pensamento” máis reaccionario e covarde, que tiña como único credo a práctica da violencia.

Canalejo é ben coñecido polas súas prácticas, facer tragar gasolina as súas vítimas antes de abandonalas apaleadas. Ao mesmo tempo, estes fascistas petan nas portas dos cuarteis para ofrecerse como voluntarios para o golpismo.

As traballadoras e traballadores darían un duro golpe a estes pistoleiros nas eleccións de febreiro de 1936, onde a Falange obtén uns ridículos resultados. Pero eles non se renden, non aceitan a derrota.

O propio Canalejo escribía, nunha carta datada nos primeiros días de xuño, o seguinte: “Consólame pensar que neste xogo, tamén gañei as miñas bazas, e aínda non se xogou a última, na que agardo estar presente”.

O fatídico 18 de xullo de 1936 os conspiradores fascistas protagonizan o golpe militar que sumirá a todo o estado no máis absoluto terror. Serán os cans de presa adestrados por Canalejo, finado en novembro

[1], quen organicen a matanza covarde e cruel do mellor dunha xeración. Militantes de organizacións culturais, políticas e sindicais, son asasinados e esquecidos en fosas comúns.

Poetas, labregos, intelectuais, obreiros, estudantes... Unha xeración castrada e exiliada que deixaría unha sociedade orfa que creceu no medo. Unha sociedade que sufriu a peor castración posíbel, a da súa memoria, pois foi educada na peor das amnesias colectivas.

Porén, o que nunca poderán asasinar estes fascistas é a nosa memoria.

Como xa manifestou a CIG Saúde, por dignidade e por hixiene democrática temos que deixar de honrar aos represores, corrixir a inxustiza histórica cambiando o nome do Complexo Hospitalario. O que non entendo é por que ningún outro sindicato apoiou esta proposta da CIG na Xunta de Persoal

[2].

A cidade d’A Coruña ten a vergoña de honrar a un verdugo no seu principal hospital.

[1] Preso desde os primeiros meses de 1936 Canalejo será fusilado en Madrid ante o avance das tropas fascistas.

[2] A CIG Saúde presentou na Xunta de Persoal da Área d’A Coruña, a proposta de cambio de nome do Complexo Hospitalario Universitario Juan Canalejo. Porén, ningunha outra central sindical apoiou este cambio e mesmo defenderon a actual denominación.

II Descenso de rápidos no río Miño

O pasado 28 de xullo, a CIG Mocidade organizou o II Descenso de rápidos en kaiak no río Miño (As Neves-Salvaterra). Desta volta xuntámonos máis de medio centenar de mozas e mozos con ganas de pasar unha xornada de emocións nun entorno natural único.

O lugar elixido para iniciar o noso trepidante descenso estaba situado uns quilómetros máis arriba d’As Neves. Antes de entrar na auga, Eduardo deu unha pequena charla ás persoas con menos experiencia. E ao fin chegou o momento agardado. Máis dunha veintena de kaiaks padexando a raia.

O Miño permite gozar de sucesivos rápidos de diferentes intensidades. Ideal para iniciarse nesta práctica deportiva. Risas, emocións, naufraxios...até abordaxes. Algún parecía ir en motora, ou non Suso? Aínda que rematou como Leonardo di Caprio no Titanic, je, je.

Despois dunhas horas de descenso, cando os brazos xa non respondían, paramos a xantar nun merendeiro á beira do río. Ummm, que boa estaba a empanada de chocos!

Unha vez repostas as forzas aínda tivemos ganas e ánimos para continuar a nosa aventura e descender até Salvaterra. Entre risas e bromas rematamos a nosa xornada ben entrada á tarde.

Desde a CIG Mocidade seguiremos a apostar por estas actividades que nos permiten, dun xeito lúdico e divertido, gozar dos espazos naturais do noso país.

Non o penses maís e móllate con nos.