quinta-feira, 28 de maio de 2009

Mercenarios da patronal


Winston, o protagonista do mundo orweliano de “1984, sinala que os mellores libros son aqueles que din o que xa sabemos. Tal vez suceda o mesmo cos artigos xornalísticos. Pode que as mellores novas sexan aquelas que contan as cousas que xa sabemos, demostrando así as nosas sospeitas.


Todas e todos sabemos quen paga as campañas do PP, porén agradécese que o tema ocupe unha portada. As empresas ingresaban as súas "donacións" en Fundescamp, fundación controlada polo PP madrileño, que posteriormente pagaba as facturas das campañas electorais de Esperanza Aguirre. Co PP xa no goberno, estas empresas "casualmente" obtiñan concesións públicas. Máis información aquí



terça-feira, 26 de maio de 2009

Moving

Unha canción para o optimismo. Difícil escoitala sen bailar

Vídeo oficial:



Unha boa versión:



Web oficial do artista

sábado, 23 de maio de 2009

Insecticida democrático

Viñeta de Gonzalo Rivas, publicada en GZnación



Nunca pensei que diría esta frase "menos mal que nos queda el Constitucional"

sexta-feira, 22 de maio de 2009

O himno inaudíbel e a democracia trucada


“A súa filosofía negaba non só a validez da experiencia, se non que existira a realidade externa. A maior das herexías era o sentido común”

George Orwell [1984]


Un dos dogmas do pensamento único e que todo aquilo que evidencia as contradicións do sistema non existe. Toda manifestación realizada máis alá das marxes do politicamente correcto é silenciada sen o máis mínimo escrúpulo ou, cando o primeiro non é posíbel, criminalizada.


Seguindo este guión a TVE censurou o momento do himno español na final da Copa do Rei, así como a entrada dos monarcas no palco de “autoridades”. Nun anacronismo impropio dunha democracia formal alguén decidiu por nós o que podíamos ver e escoitar.


Ao parecer non podemos escoitar a pitada monumental que ofreceron os seareiros vascos e cataláns a “El Rey” e tampouco podemos escoitar como os asubíos silencian un himno que a poucas persoas das presentes en Mestalla representaba.


Iso si, no descanso do partido a realidade xa estaba edulcorada e TVE emite unha gravación co himno en primeiro plano e o son de ambiente silenciado, a cámara enfoca aos xogadores e a un seareiro. Os asubíos xa non existen. Imitando o mundo orweliano o Ministerio da Verdade acababa de fabricar a realidade.


Ao día seguinte a función continúa, para dotarse dunha coartada TVE despide ao seu Director de Deportes nun pobre intento de xustificar a censura como incompetencia. Aquí non pasou nada, todo foi por un “error humano”.


A prensa españolista desprega a súa artillería contra os “separatistas mal educados”. Seica o exercicio dun dereito fundamental como é a liberdade de expresión non pode rachar algo “tan importante e sagrado” como o protocolo e a educación.


Xa está ben! Acaso hai persoas intocábeis? Alguén quere redefinir os límites da liberdade de expresión? Seica nun campo de fútbol non está permitido pensar? Durante a longa noite de pedra este torneo denominábase “Copa del Generalísimo”, entón si que ninguén podía piar nin no campo nin fóra del.


Alguén ten nostalxia de tempos pasados?


Este é o momento que a TV3 e ETB non censuraron:




quinta-feira, 21 de maio de 2009

Definición de troll


As persoas que tedes que convivir con estos seres (sería máis correcto dicir "soportar") pasaredes un bo rato con esta viñeta de Mauro Entrialgo.




terça-feira, 19 de maio de 2009

Máis Benedetti

Un pouco de luz nun mundo de escuridade.

>>Desaparecidos




>>Nosotros y vosotros

Ustedes cuando aman
exigen bienestar
una cama de cedro
y un colchón especial

nosotros cuando amamos
es fácil de arreglar
con sábanas qué bueno
sin sábanas da igual

ustedes cuando aman
calculan interés
y cuando se desaman
calculan otra vez

nosotros cuando amamos
es como renacer
y si nos desamamos
no la pasamos bien

ustedes cuando aman
son de otra magnitud
hay fotos chismes prensa
y el amor es un boom

nosotros cuando amamos
es un amor común
tan simple y tan sabroso
como tener salud

ustedes cuando aman
consultan el reloj
porque el tiempo que pierden
vale medio millón

nosotros cuando amamos
sin prisa y con fervor
gozamos y nos vale
barata la función

ustedes cuando aman
al analista van
él es quien dictamina
si lo hacen bien o mal

nosotros cuando amamos
sin tanta cortedad
el subconsciente piola
se pone a disfrutar

ustedes cuando aman
exigen bienestar
una cama de cedro
y un colchón especial

nosotros cuando amamos
es fácil de arreglar
con sábanas qué bueno
sin sábanas da igual.


>>Táctica y estrategia



segunda-feira, 18 de maio de 2009

Adeus Mario Benedetti, poeta do pobo


Mario Benedetti naceu o 14 de setembro de 1920, en Paso de los Toros (Tacuarembó, Uruguai). Para a literatura naceu en 1945 con "La víspera indeleble", símbolo do comezo da xeración uruguaia do 45, "a xeración crítica". Deixounos esta pasada madrugada.

O compromiso existente na súa obra é un auténtico antídoto contra a instalación do engano, a frivolidade e a hipocrisía. A súa lección de coherencia aplícase ao político e ao social, porén concrétase na intimidade. Nacen así poemas de amor con transfondo político. Sobre esta unidade opina o autor:

"No creo que haya en esto una contradicción, porque la política es también una forma del amor (aunque no viceversa). Hay que aventar cierta mentirosa imagen que suele presentar al luchador político como un ser tan riguroso en su disciplina, que es incapaz de amar como cualquier hijo de vecina, e incluso a la hija del vecino, sobre todo si está bien de piernas e ideología. El amor no es un artículo suntuario, sino una necesidad vital del ser humano. Y no pensamos avergonzarnos de semejante realismo"

Tamén están presentes na súa obra a reivindicación do optimismo, a loita contra a tentación do precipicio, o rescate da clandestinidade de sentir (un dereito fundamental para Mario). Ademais dunha ideoloxía aceptábel é necesario obter conciencia, sensibilidade e o valor necesario para dar resposta a cada momento da realidade do modo máis lúcido e vital. É o que Benedetti denominou "a reforma anímica".

Grazas Mario polo teu compromiso e unha vida de coherencia


CHAU NÚMERO TRES

Te dejo con tu vida
tu trabajo
tu gente
con tus puestas de sol
y tus amaneceres
sembrando tu confianza
te dejo junto al mundo
derrotando imposibles
seguro sin seguro
te dejo frente al mar
descifrándote a solas
sin mi pregunta a ciegas
sin mi respuesta rota
te dejo sin mis dudas
pobres y malheridas
sin mis inmadureces
sin mi veteranía
pero tampoco creas
a pie juntillas todo
no creas nunca creas
este falso abandono
estaré donde menos
lo esperes
por ejemplo
en un árbol añoso
de oscuros cabeceos
estaré en un lejano
horizonte sin horas
en la huella del tacto
en tu sombra y mi sombra
estaré repartido
en cuatro o cinco pibes
de esos que vos mirás
y enseguida te siguen
y ojalá pueda estar
de tu sueño en la red
esperando tus ojos
y mirándote.

---

CURRICULUM

El cuento es muy sencillo
usted nace
contempla atribulado
el rojo azul del cielo
el pájaro que emigra
el torpe escarabajo
que su zapato aplastará
valiente

usted sufre
reclama por comida
y por costumbre
por obligación
llora limpio de culpas
extenuado
hasta que el sueño lo descalifica

usted ama
se transfigura y ama
por una eternidad tan provisoria
que hasta el orgullo se le vuelve tierno
y el corazón profético
se convierte en escombros

usted aprende
y usa lo aprendido
para volverse lentamente sabio
para saber que al fin el mundo es esto
en su mejor momento una nostalgia
en su peor momento un desamparo
y siempre siempre
un lío

entonces
usted muere.

---

DEFENSA DE LA ALEGRÍA

a trini

Defender la alegría como una trinchera
defenderla del escándalo y la rutina
de la miseria y los miserables
de las ausencias transitorias
y las definitivas
defender la alegría como un principio
defenderla del pasmo y las pesadillas
de los neutrales y de los neutrones
de las dulces infamias
y los graves diagnósticos

defender la alegría como una bandera
defenderla del rayo y la melancolía
de los ingenuos y de los canallas
de la retórica y los paros cardiacos
de las endemias y las academias

defender la alegía como un destino
defenderla del fuego y de los bomberos
de los suicidas y los homicidas
de las vacaciones y del agobio
de la obligación de estar alegres

defender la alegría como una certeza
defenderla del óxido y de la roña
de la famosa pátina del tiempo
del relente y del oportunismo
de los proxenetas de la risa

defender la alegría como un derecho
defenderla de dios y del invierno
de las mayúsculas y de la muerte
de los apellidos y las lástimas
del azar
y también de la alegría.

---

ME SIRVE Y NO ME SIRVE

Me sirve y no me sirve
La esperanza tan dulce,
tan pulida, tan triste,
la promesa tan leve,
no me sirve.
No me sirve tan mansa la esperanza

La rabia tan sumisa,
tan débil, tan humilde,
el furor tan prudente
no me sirve.
No me sirve
Tan sabia tanta rabia.

El grito tan exacto
si el tiempo lo permite,
alarido tan pulcro
no me sirve.
No me sirve tan bueno
Tanto trueno

El coraje tan dócil
la bravura tan chirle,
la intrepidez tan lenta
no me sirve.
No me sirve
tan fría la osadía.

Si me sirve la vida
que es vida hasta morirse,
y el corazón alerta sí me sirve.
Me sirve cuando avanza
la confianza.

Me sirve tu mirada
que es generosa y firme,
y tu silencio franco sí me sirve.
Me sirve la medida de tu vida.

Me sirve tu futuro
que es un presente libre,
y tu lucha de siempre
sí me sirve.
Me sirve tu batalla
sin medalla.

Me sirve la modestia
de tu orgullo posible,
y tu mano segura
sí me sirve.
Me sirve tu sendero,
compañero.

segunda-feira, 4 de maio de 2009

A importancia de saber galego,


"O coñecemento sempre suma. É o coñecemento e non o descoñecemento o que nos fai libres. Só quen sabe pode escoller"
Belén Regueira

Belén Regueira é a presentadora d'O país dos ananos e foi a gañadora do Premio Mestre Mateo, 2008, á mellor comunicadora. Aquí tedes o seu discurso tras recoller o premio.



Canta razón tes!!

sábado, 2 de maio de 2009

A foto de abril


Non podo resistir a tentación de compartir algunhas fotos da miña última aventura en Marrocos.

Coa satisfación de ter acadado o cumio do Toubkal (4.165m) iniciamos o noso descenso até Imlil (1.740m). Un alto no camiño para saborear un te e unha deliciosa tortilla, ante esta impresionante panorámica.



E antes de marchar... Nunca queres marchar.