Sete anos despois... NUNCA MÁIS

s

Foi unha maré de morte e incompetencia contestada por unha onda de conciencia e dignidade. Sete anos depois, NUNCA MÁIS

Estou viva

c
Non, desgrazadamente as miñas vacacións non duraron tres meses, tampouco fun secuestrada, nin casei, nin entrei nunha comuna antitecnoloxía. Tampouco estou morta, Simplemente cain na tentación do pecado capital máis antirevolucionario (e aburrido), a preguiza.

Teño que actualizar o blogue, teño que actualizar o blogue... Mañá, a próxima semana, o próximo mes... Nada. Nunca aparecía o momento. E non sei por que pero o momento é hoxe.

Aquí estou de novo para loitar contra a mediocridade, contra a tiranía do pensamento único... ou simplemente para compartir a miña realidade con quen guste.

Pechado por vacacións

Ao fin chegou o momento dunha nova aventura. Ate setembro

Un e-mail de 601 euros

a

No marco da campaña das pasadas eleccións xerais (9 de marzo de 2008) a TVG celebrou un debate entre Nuñez Feijoo, Emilio Pérez Touriño e Anxo Quintana. Ao día seguinte un diario dixital abriu unha enquisa para elixir ao gañador do citado debate. Anxo Quinatana estaba no primeiro posto e foi entón cando a maquinaria do PP comezou a funcionar, enviando o seguinte e-mail a centos de persoas:

"Hola a todos, vamos un poquillo mal y parece ser que se puede votar varias veces, pues Quintana lleva más votos que afiliados tiene su partido, así que por favor, entrad a votar y mandadle la dirección de esa página a vuestros contactos"

Ademais das estrañas deducións lóxicas que conten a mensaxe e o seu espírito pouco democrático o PP incumpriu, co seu envío, varios preceptos da Lei de Protección de Datos. Primeiro porque non informou as persoas receptoras do mail sobre a súa inclusión na súa base de datos e segundo, por non protexer os nomes e direccións electrónicas das persoas afectadas, de modo que cada receptor tiña acceso aos nomes e e-mail de cada persoa.

O resultado desta chapuza é unha multa de 601'01€

Máis información aquí

40 anos e 1 día

a

Hai 40 anos e 1 día o ditador Francisco Franco nomeou ao seu sucesor, Juan Carlos de Borbón. Deste modo o ditador asegurábase unha vitoria, a morte definitiva da República. Hoxendía "censura" é a palabra que mellor define todo o que rodea á Casa Real.

Unicamente o diario Público recolleu a nova da efeméride. Recomendo a lectura destes dous artigos:

>>El pedazo que valió una corona
>>El rey juró lealtad a Franco y todas sus leyes

Feliz democracia!

Golpe de estado en Honduras

Dignidade contra pistolas

Castelao 25 anos despois

s

Hai 25 anos foron trasladados os restos de Castelao a Bonaval. O poder intentaba manipular os restos do político e enterrar así o nacionalismo galego. Militantes nacionalistas, entre os que estaban Anxo Quinatana e Bautista Álvarez, manifestáronse pola dignidade de Castelao e de Galiza. A narración da locutora, no que foi o seu último día de traballo, é impresionante.

Alfonso Daniel Rodríguez Castelao viuse na obriga de fuxir da súa terra e deixou ben clariño que só regresaría a unha Galiza liberada. Compañeiro somos o teu exército e non esquecemos!!

Violencia?

a
O certo é que hai tempo que deixei de ler a prensa tradicional. O meu estómago impídeme dixerir a propaganda que o pensamento único difunde en forma de noticia. Xa estou farta. Medias verdades, titulares trucados, feitos descontextualizados, morbo... de todo excepto información.

Porén, a miña presencia nalgunhas redes sociais, como o feisbuc, permíteme coñecer algúns destes diparates informativos.

Publica certo xornal que estas son as "armas" supostamente incautadas aos traballadores do metal durante os días de folga:


Na foto, distribuida pola Subdelegación do Goberno, podemos contemplar estes terroríficos obxectos de violencia: parafuxos, tuercas, arandelas, unhas gafas!! E eu manifestándome tranquilamente con esta xente.

Aínda que, agora que o penso, teño unha lixeira sospeita, improbábel, mais non imposíbel. Todas estas cousas non serán ferramentas de traballo? Non será normal que un traballador na súa funda de traballo teña varias destas cousas?

Se os folguistas foran mestres cales serían as súas armas? Bolígrafos, libretas, lapiceiros, gomas...

BNG

a
Discurso de Guillerme Vázquez na sesión de clausura da III Asemblea Nacional Extraordinaria do BNG. Brillante intervención.

Estresss

a

Solidariedade coa loita do Metal

a

--------------

Soliedariedade coa loita do Metal
Por un Convenio xusto
Martes 9 Manifestación
ás 20h, cruce de Urzaiz con Gran Vía

--------------

DOS TRABALLADORES DO METAL A TODA A CIDADANÍA

Queremos transmitirvos a nosa verdade por medio deste escrito xa que os acontecementos diarios son constantemente deformados interesadamente por algúns medios de comunicación, que tamén son empresas.

Antes de nada pedir desculpas polos trastornos que causamos nas nosas manifestacións, e sobre todo cando son disoltas de xeito brutal pola policía recaendo tamén nos cidadáns os golpes e pelotazos. Incluso os danos materiais nos negocios que por darnos acollida aos manifestantes, as súas cristaleiras son abatidas a boca xarro en diferentes lugares da cidade.

Os 23.000 traballadores do Sector do Metal na Provincia, soldadores, mecánicos, chapistas, caldereiros, electricistas, torneiros, fresadores, pintores, fontaneiros, etc, somos os pais dos mozos e mozas que andan polas rúas da cidade, somos os irmáns, primos, fillos e fillas, os amigos e amigas que coñecedes, os amigos dos vosos fillos e das vosas fillas, somos como a inmensa maioría, traballadores que cobramos sobre mil euros en oito horas, e como non chega para pagar os gastos da casa e todo o demais, moitos de nós traballa once horas ao día, e por esta razón, cando chegamos aos cincuenta anos temos diferentes lesións incurables

Todos os anos vemos falecer algún compañeiro en accidente laboral, mentres os nosos Patróns non renuncian aos seus chalets con piscinas nin aos seus barcos nin as grandes comidas nos mellores restaurantes. Eles nunca acaban probes. Moitos empresarios non cumpren a Lei que é o noso Convenio, e traen traballadores de fora pagándolles a metade do salario, porque nós debemos resultarlles caro. Esta é a verdade do Metal.

Pedimos 0,50€ de incremento por hora traballada, pero eles xa subiron mais de 3 € na mesma hora aos seus clientes. Falan de crise e aproveitan para despedir de maneira barata, mentres reciben millóns de axuda pública do diñeiro que nos pagamos como impostos. Din que xa perderon 70 Millóns de € con esta Folga, pois con este diñeiro pagarían 6 anos do incremento salarial que pedimos. Din que resultamos caros con esta crise, pero os nosos salarios son moito mais baixos e temos mais contratos precarios que en Cataluña, Madrid, Francia, Alemaña, Bélxica... Acaso nestes lugares non lles afecta a crise?

Pensa quen son os Agresores e quen os Agredidos, o noso Convenio axuda a mellorar o resto dos Convenios, por esta razón toda a Patronal quere vencernos, someternos e voltar a ter ao 70% de traballadores eventuais, despedir libremente, contratar ETTs, non pagar as horas extras obrigadas, non dar os días de descanso, e quedarse cunha parte maior dos nosos salarios. A nosa loita é por dignidade e ti sabes do que falamos.

GRAZAS

Abstención??

a
Viñeta de Mauro Entrialgo
a

Empezamos... coa censura

O Partido Popular non perde o tempo en poñer "las cosas como Dios manda". Por iso non permitiu a emisión do capítulo do programa a caixa negra no que analizábase a xestión do mal das vacas tolas polo (des)goberno do PP. Ao parecer non podemos ver cousas como esas xusto a semana anterior a unhas eleccións Europeas. Non vaia a ser que a xente vote en consecuencia!

Tampouco perderon o tempo en deixar a Xurxo Souto, presentador de Aberto por Reformas, na rúa. A música galega debe ser moi perigosa. "Comezan tocando a gaita e rematan berrando Galiza ceibe poder popular na Quintana" debe pensar o PP.

Desgrazadamente eu son unha anomalía do sistema, un ser pendente de domesticar que, sen razón, empéñase en ver o que non pode ser visto. Que mellor día para facelo que a xornada de reflexión?

Mercenarios da patronal

Winston, o protagonista do mundo orweliano de “1984”, sinala que os mellores libros son aqueles que din o que xa sabemos. Tal vez suceda o mesmo cos artigos xornalísticos. Pode que as mellores novas sexan aquelas que contan as cousas que xa sabemos, demostrando así as nosas sospeitas.

Todas e todos sabemos quen paga as campañas do PP, porén agradécese que o tema ocupe unha portada. As empresas ingresaban as súas "donacións" en Fundescamp, fundación controlada polo PP madrileño, que posteriormente pagaba as facturas das campañas electorais de Esperanza Aguirre. Co PP xa no goberno, estas empresas "casualmente" obtiñan concesións públicas. Máis información aquí

Moving

Unha canción para o optimismo. Difícil escoitala sen bailar

Vídeo oficial:

Unha boa versión:

Web oficial do artista

Insecticida democrático

Viñeta de Gonzalo Rivas, publicada en GZnación



Nunca pensei que diría esta frase "menos mal que nos queda el Constitucional"

O himno inaudíbel e a democracia trucada

“A súa filosofía negaba non só a validez da experiencia, se non que existira a realidade externa. A maior das herexías era o sentido común”

George Orwell [1984]

Un dos dogmas do pensamento único e que todo aquilo que evidencia as contradicións do sistema non existe. Toda manifestación realizada máis alá das marxes do politicamente correcto é silenciada sen o máis mínimo escrúpulo ou, cando o primeiro non é posíbel, criminalizada.

Seguindo este guión a TVE censurou o momento do himno español na final da Copa do Rei, así como a entrada dos monarcas no palco de “autoridades”. Nun anacronismo impropio dunha democracia formal alguén decidiu por nós o que podíamos ver e escoitar.

Ao parecer non podemos escoitar a pitada monumental que ofreceron os seareiros vascos e cataláns a “El Rey” e tampouco podemos escoitar como os asubíos silencian un himno que a poucas persoas das presentes en Mestalla representaba.

Iso si, no descanso do partido a realidade xa estaba edulcorada e TVE emite unha gravación co himno en primeiro plano e o son de ambiente silenciado, a cámara enfoca aos xogadores e a un seareiro. Os asubíos xa non existen. Imitando o mundo orweliano o Ministerio da Verdade acababa de fabricar a realidade.

Ao día seguinte a función continúa, para dotarse dunha coartada TVE despide ao seu Director de Deportes nun pobre intento de xustificar a censura como incompetencia. Aquí non pasou nada, todo foi por un “error humano”.

A prensa españolista desprega a súa artillería contra os “separatistas mal educados”. Seica o exercicio dun dereito fundamental como é a liberdade de expresión non pode rachar algo “tan importante e sagrado” como o protocolo e a educación.

Xa está ben! Acaso hai persoas intocábeis? Alguén quere redefinir os límites da liberdade de expresión? Seica nun campo de fútbol non está permitido pensar? Durante a longa noite de pedra este torneo denominábase “Copa del Generalísimo”, entón si que ninguén podía piar nin no campo nin fóra del.

Alguén ten nostalxia de tempos pasados?

Este é o momento que a TV3 e ETB non censuraron:

Definición de troll

As persoas que tedes que convivir con estos seres (sería máis correcto dicir "soportar") pasaredes un bo rato con esta viñeta de Mauro Entrialgo.

Máis Benedetti

Un pouco de luz nun mundo de escuridade.

>>Desaparecidos




>>Nosotros y vosotros

Ustedes cuando aman
exigen bienestar
una cama de cedro
y un colchón especial

nosotros cuando amamos
es fácil de arreglar
con sábanas qué bueno
sin sábanas da igual

ustedes cuando aman
calculan interés
y cuando se desaman
calculan otra vez

nosotros cuando amamos
es como renacer
y si nos desamamos
no la pasamos bien

ustedes cuando aman
son de otra magnitud
hay fotos chismes prensa
y el amor es un boom

nosotros cuando amamos
es un amor común
tan simple y tan sabroso
como tener salud

ustedes cuando aman
consultan el reloj
porque el tiempo que pierden
vale medio millón

nosotros cuando amamos
sin prisa y con fervor
gozamos y nos vale
barata la función

ustedes cuando aman
al analista van
él es quien dictamina
si lo hacen bien o mal

nosotros cuando amamos
sin tanta cortedad
el subconsciente piola
se pone a disfrutar

ustedes cuando aman
exigen bienestar
una cama de cedro
y un colchón especial

nosotros cuando amamos
es fácil de arreglar
con sábanas qué bueno
sin sábanas da igual.

>>Táctica y estrategia

Adeus Mario Benedetti, poeta do pobo

Mario Benedetti naceu o 14 de setembro de 1920, en Paso de los Toros (Tacuarembó, Uruguai). Para a literatura naceu en 1945 con "La víspera indeleble", símbolo do comezo da xeración uruguaia do 45, "a xeración crítica". Deixounos esta pasada madrugada.

O compromiso existente na súa obra é un auténtico antídoto contra a instalación do engano, a frivolidade e a hipocrisía. A súa lección de coherencia aplícase ao político e ao social, porén concrétase na intimidade. Nacen así poemas de amor con transfondo político. Sobre esta unidade opina o autor:

"No creo que haya en esto una contradicción, porque la política es también una forma del amor (aunque no viceversa). Hay que aventar cierta mentirosa imagen que suele presentar al luchador político como un ser tan riguroso en su disciplina, que es incapaz de amar como cualquier hijo de vecina, e incluso a la hija del vecino, sobre todo si está bien de piernas e ideología. El amor no es un artículo suntuario, sino una necesidad vital del ser humano. Y no pensamos avergonzarnos de semejante realismo"

Tamén están presentes na súa obra a reivindicación do optimismo, a loita contra a tentación do precipicio, o rescate da clandestinidade de sentir (un dereito fundamental para Mario). Ademais dunha ideoloxía aceptábel é necesario obter conciencia, sensibilidade e o valor necesario para dar resposta a cada momento da realidade do modo máis lúcido e vital. É o que Benedetti denominou "a reforma anímica".

Grazas Mario polo teu compromiso e unha vida de coherencia

CHAU NÚMERO TRES

Te dejo con tu vida
tu trabajo
tu gente
con tus puestas de sol
y tus amaneceres
sembrando tu confianza
te dejo junto al mundo
derrotando imposibles
seguro sin seguro
te dejo frente al mar
descifrándote a solas
sin mi pregunta a ciegas
sin mi respuesta rota
te dejo sin mis dudas
pobres y malheridas
sin mis inmadureces
sin mi veteranía
pero tampoco creas
a pie juntillas todo
no creas nunca creas
este falso abandono
estaré donde menos
lo esperes
por ejemplo
en un árbol añoso
de oscuros cabeceos
estaré en un lejano
horizonte sin horas
en la huella del tacto
en tu sombra y mi sombra
estaré repartido
en cuatro o cinco pibes
de esos que vos mirás
y enseguida te siguen
y ojalá pueda estar
de tu sueño en la red
esperando tus ojos
y mirándote.

---

CURRICULUM

El cuento es muy sencillo
usted nace
contempla atribulado
el rojo azul del cielo
el pájaro que emigra
el torpe escarabajo
que su zapato aplastará
valiente

usted sufre
reclama por comida
y por costumbre
por obligación
llora limpio de culpas
extenuado
hasta que el sueño lo descalifica

usted ama
se transfigura y ama
por una eternidad tan provisoria
que hasta el orgullo se le vuelve tierno
y el corazón profético
se convierte en escombros

usted aprende
y usa lo aprendido
para volverse lentamente sabio
para saber que al fin el mundo es esto
en su mejor momento una nostalgia
en su peor momento un desamparo
y siempre siempre
un lío

entonces
usted muere.

---

DEFENSA DE LA ALEGRÍA

a trini

Defender la alegría como una trinchera
defenderla del escándalo y la rutina
de la miseria y los miserables
de las ausencias transitorias
y las definitivas
defender la alegría como un principio
defenderla del pasmo y las pesadillas
de los neutrales y de los neutrones
de las dulces infamias
y los graves diagnósticos

defender la alegría como una bandera
defenderla del rayo y la melancolía
de los ingenuos y de los canallas
de la retórica y los paros cardiacos
de las endemias y las academias

defender la alegía como un destino
defenderla del fuego y de los bomberos
de los suicidas y los homicidas
de las vacaciones y del agobio
de la obligación de estar alegres

defender la alegría como una certeza
defenderla del óxido y de la roña
de la famosa pátina del tiempo
del relente y del oportunismo
de los proxenetas de la risa

defender la alegría como un derecho
defenderla de dios y del invierno
de las mayúsculas y de la muerte
de los apellidos y las lástimas
del azar
y también de la alegría.

---

ME SIRVE Y NO ME SIRVE

Me sirve y no me sirve
La esperanza tan dulce,
tan pulida, tan triste,
la promesa tan leve,
no me sirve.
No me sirve tan mansa la esperanza

La rabia tan sumisa,
tan débil, tan humilde,
el furor tan prudente
no me sirve.
No me sirve
Tan sabia tanta rabia.

El grito tan exacto
si el tiempo lo permite,
alarido tan pulcro
no me sirve.
No me sirve tan bueno
Tanto trueno

El coraje tan dócil
la bravura tan chirle,
la intrepidez tan lenta
no me sirve.
No me sirve
tan fría la osadía.

Si me sirve la vida
que es vida hasta morirse,
y el corazón alerta sí me sirve.
Me sirve cuando avanza
la confianza.

Me sirve tu mirada
que es generosa y firme,
y tu silencio franco sí me sirve.
Me sirve la medida de tu vida.

Me sirve tu futuro
que es un presente libre,
y tu lucha de siempre
sí me sirve.
Me sirve tu batalla
sin medalla.

Me sirve la modestia
de tu orgullo posible,
y tu mano segura
sí me sirve.
Me sirve tu sendero,
compañero.

A importancia de saber galego,

"O coñecemento sempre suma. É o coñecemento e non o descoñecemento o que nos fai libres. Só quen sabe pode escoller"

Belén Regueira

Belén Regueira é a presentadora d'O país dos ananos e foi a gañadora do Premio Mestre Mateo, 2008, á mellor comunicadora. Aquí tedes o seu discurso tras recoller o premio.

Canta razón tes!!

A foto de abril

Non podo resistir a tentación de compartir algunhas fotos da miña última aventura en Marrocos.

Coa satisfación de ter acadado o cumio do Toubkal (4.165m) iniciamos o noso descenso até Imlil (1.740m). Un alto no camiño para saborear un te e unha deliciosa tortilla, ante esta impresionante panorámica.



E antes de marchar... Nunca queres marchar.

25 de Abril, SEMPRE!

Hoxe rompo o meu silencio nesta bitácora para rendir o meu humilde tributo á Revolución dos Cravos. O 25 de abril de 1974 Rádio Renascença retransmite a revolucionaria canción de José Afonso, "Grándola, Vila Morena". Esta é a sinal pactada polo Movemento das Forças Armadas (MFA) para ocupar os puntos estratéxicos de Portugal. Seis horas despois, o réxime fascista de Salazar era derrubado.

O pobo portugués foi o actor principal deste proceso revolucionario.

Moi clarificador o discurso realizado hoxe por Joao Oliveira, en nome do PCP, na sesión conmemorativa do 25 de Abril na Asamblea da República portuguesa. Compre perder oito minutos escoitando a súa brillante intervención:

Quen prefira a leitura pausada deste discurso que pinche aquí

Recomendo a vosa atenta visita a esta web, con interesantes documentos de audio e video.

Procesando...

Perdoade a ausencia.

Procurarei actualizar en breve esta bitácora. Agora estou procesando a miña última aventura e resistindo a unha semana con catro asembleas e só sete días.

Vídeos para comprender a crise neoliberal (VII)

Queredes saber que significa a expresión "a montaña rusa do capital"? Poi isto:

Este é o trepidante descenso do índice Dow Jones entre outubro de 2007 e marzo de 2009. Parece simpático mais non ten nin pizca de gracia

Atopeino neste blogue

A foto de marzo

Nostalxia, da infancia e deses lugares onde o tempo non existe. Impaciencia, por cruzar a porta de entrada a ese outro mundo. Xa queda menos... A viaxe comezará o venres. O tempo deixará de existir. Quero adicar a foto deste mes a lembrar esa viaxe do pasado que pronto será tamén a viaxe do presente.

A imaxinación tamén xoga [Ouarzazate, Marrocos]

L'estaca (Lluís Llach)

Quen non sinta emoción algunha escoitando está canción ten menos sentimento que un trozo de marmol. Hai anos, disfrutei do directo deste son (foi nunha Acampada Jove, organizada polas JERC) e... impresionante. Segur que tomba i ens podrem alliberar... Miles de persoas cantando cunha soa voz baixo unha noite iluminada pola luz dos chisqueiros. Aínda sinto esa sensación no estómago.

Grazas a Lluís Llach e grazas a todas as persoas que o arriscaron todo para loitar contra o franquismo, contra a sin razón dun réxime que negaba a esencia de toda persoa; o dereito a ser. Por moito empeño que poñan algúns en practicarnos unha amnesia programada NON ESQUECEMOS.

L'estaca (Lluís Llach, 1968)

L'avi Siset em parlava
de bon matí al portal
mentre el sol esperàvem
i els carros vèiem passar.

Siset, que no veus l'estaca
on estem tots lligats?
Si no podem desfer-nos-en
mai no podrem caminar!

Si estirem tots, ella caurà
i molt de temps no pot durar,
segur que tomba, tomba, tomba
ben corcada deu ser ja.

Si jo l'estiro fort per aquí
i tu l'estires fort per allà,
segur que tomba, tomba, tomba,
i ens podrem alliberar.

Però, Siset, fa molt temps ja,
les mans se'm van escorxant,
i quan la força se me'n va
ella és més ampla i més gran.

Ben cert sé que està podrida
però és que, Siset, pesa tant,
que a cops la força m'oblida.
Torna'm a dir el teu cant:

L'avi Siset ja no diu res,
mal vent que se l'emportà,
ell qui sap cap a quin indret
i jo a sota el portal.

I mentre passen els nous vailets
estiro el coll per cantar
el darrer cant d'en Siset,
el darrer que em va ensenyar.

PD: grazas tamén ao amigo Fran Rei por darme a coñecer este vídeo vía facebook.

Gaza, zona pechada

"Todo o mundo debe moverse, correr e arrebatar as colinas que poda para incrementar os asentamentos, porque todo o que tomemos agora será noso. Todo o que non arrebatemos será deles"

Ariel Sharon, mitin de militantes de extrema dereita do Partido Tsomet, 1998

A curtametraxe de animación "Zona pechada" (Closed zone) describe de modo brillante o bloqueo asasino imposto polo Estado (mais ben invento) xenocida de Israel contra Gaza.

Vendo esta curta podemos chegar a sentir a desesperación das persoas que se senten prisioneiras na súa propia terra, que só poden correr sen rumbo. E aínda hai quen pretende facernos crer que este neno atrapado é un terrorista...

Máis información sobre a curta aquí

Batasunis, un simpático pesadelo

Moi, moi bo. Para rir sen parar...

A Utopía

"Ela está no horizonte,

achegome dous pasos,

ela alonxase dous pasos

Camiño dez pasos

e o horizonte queda dez pasos máis

aló

Por moito que eu camiñe

nunca a ela chegarei

Para que serve a utopía?

Para iso: para camiñar

[Eduardo Galeano]

10 de marzo: Día da Clase Traballadora Galega

“O home que dubida e teme no intre de realizar o ideal que predicou e non ten coraxe para manterse no seu posto de perigo, ou é un farsante ou é un coitadiño.

Un home de verdadeira fé nos ideais que predica, e con coraxe para remediar as desventuras do povo, vai cara o trunfo cando se poida e como se poida”

Daniel Castelao [Sempre en Galiza]

Os sucesos acontecidos no 72 en Ferrol, enmárcanse na loita dos traballadores da Bazán por un Convenio digno, reclamando a súa negociación na Galiza. O 7 de marzo o Convenio Colectivo Interprovincial é asinado en Madrid o que produce o endurecemento do conflito.

O 10 de marzo de 1972 os traballadores da Bazán marchan en manifestación á ponte das Pías. Ao chegaren ao cruce da estrada de Castela atopáronse cos cans de presa do réxime franquista; a Policía Armada, que reprime brutalmente a mobilización obreira. Os mercenarios do sistema disparan e asasinan a Amador Rei Rodríguez e Daniel Niebla García.

Amador, Daniel, a loita continúa!

Acude ás manifestacións da CIG

>>Ferrol, ás 19:30 desde o local da CIG

>>Vigo, ás 20h desde Vía Norte