"Que a sumisión económica do obreiro baixo os propietarios dos medios de produción, é dicir, das fontes de vida; é o fundamento da escravitude en todas as súas formas: a miseria social, a atrofia espiritual e a dependencia política"
Parágrafo do preámbulo dos Estatutos da 1ª Internacional
Basta pasar una noite de piquete para comprobar a violencia que envolve a unha xornada de Folga Xeral. Violencia no sentido literal do termo, é dicir, aplicar a forza contra persoas para vencer a súa resistencia e conseguir que obren contra o seu gusto. O que se cuestiona ese día non é o ficticio dereito a ser un esquirol, denominado polo pensamento único como “dereito ao traballo” (mágoa que non defendan con tanto ímpeto o dereito real ao traballo das persoas desempregadas). O que está en controversia é o exercicio do dereito fundamental á folga.
Realmente alguén cre que todas as traballadoras e traballadores poden libremente exercitar o seu dereito á folga? Eu observei a violencia que as empresas exercen contra o persoal con contratos máis precarios. Rostros sen sangue infectados pola peor das enfermidades, o medo. Un medo que non deixa vivir e consume lentamente. Non ocupan as portadas da prensa amarilla do pensamento único pero son as víctimas da violencia inherente a este sistema xenocida.
Unha violencia despiadada exercida por quen coñece a súa posición de dominio. Con máis crueldade que o abusón descerebrado do patio do colexio a patronal espreme até a extenuación aos seus “recursos humanos” para tragar o seu zume de explotación. A súa boca podre saborea o canibalismo.
Horas extras non pagadas, xornadas abusivas, contratos dun día, inexistencia de medidas de seguridade, salarios por debaixo do convenio, vacacións non disfrutadas, despedimento de mulleres embarazadas… Esta é a violencia que existe no mundo do traballo e que as empresas intensificaron na xornada de folga para infectar de medo aos seus traballadores e traballadoras.
Os defensores da lei por un día fortificaron as súas portas con policía para que os que “queiran” entren a traballar “porque teñen dereito”. Son os mesmos explotadores que incumpren a lei os 365 días do ano. Por que non chaman á policía cando obrigan a un temporal a asinar un finiquito en branco? Onde está o aparato represor do Estado cando as empresas vulneran diariamente os nosos dereitos?
O 29 de setembro morreu un traballador. A súa cabeza quedou aplastada entre o barco que soldaba e o muelle no que estaba amarrado. Non foi asasinado por ningún piquete. Foi asasinado polo empresario que incumpriu as medidas de seguridade establecidas na lei e que o obrigou a traballar máis de 15h seguidas. Onde están os titulares contra a violencia patronal? Onde quedou a defensa da lei? Supoño que a morte dun traballador non pode compararse coa foto de catro neumáticos ardendo, iso si que é violencia.
Debemos vacinarnos contra este mal do mesmo modo que o fixeron as traballadoras e traballadores do século IXX. Organizándonos e loitando para transformar o mundo. Temos que sumar esforzos para cambiar a actual correlación de forzas, é o único camiño. Como indica o noso himno de clase temos que salvarnos nos mesmos, o pobo traballador.
O 29 de setembro dimos un exemplo de conciencia e dignidade. A loita continúa.
Non podemos vivir con medo.
