A foto de decembro

En función dos usos e costumes, este mes debería facer un recurta e pega deses instantes do 2008 que non quero esquecer. Mais esas especies de refritos (recurso fácil da telebasura) non son prato do meu gusto e eu prefiro saltarme o guión.

Hoxe cando toquen ás doce entraremos nun novo ano coa boca chea de uvas. Ao mesmo tempo, máis de 400 familias palestinas choran o covarde asasinato dos seus seres queridos. Persoas que xa non están. Pouco teñen que celebrar.

A miña derradeira imaxe do presente ano é para o pobo palestino.



Un pedaciño da faixa á que adiquei parte da mañá deste 31 de decembro.

Xenocidio sionista

Unha tremenda sensación de impotencia invade o meu corpo. Perante o masacre producido polos bombardeos israelitas contra a poboación civil palestina, sinto a máis absoluta repugnancia. O goberno de Israel quere facer do territorio palestino o seu propio Auschwitz, con muro incluído.

>> Imaxes dos ataques do 27 de decembro:

>> Información de Al Jazeera sobre os ataques:

Goberno de Israel sodes uns covardes de merda!

Aí ven o Apalpador!

Moito antes de que Rudolf e compañía tirasen do trineo de Papá Noel, Galiza contaba cunha figura propia destas datas. Sen necesidade de explotar a uns inocentes animais e sen loock made in Coca Cola, o noso Apalpador repartía agasallos co galo do solsticio de inverno.

O Apalpador é un vello xigante, de oficio carboeiro, que vive nas devesas das altas montañas lucenses. Esta figura mítica viste unha casaca remendada, fuma en pipa e usa boina. Durante o ano aliméntase de bagas silvestres e de xabarís cazados por el mesmo.

Baixa ás aldeas para achegarse ás nenas e nenos mentres durmen. Con moito coidadiño, apálpalles as barrigas para comprobar se están ben alimentadas e alimentados. Despois de desexar que no ano vindeiro non pasen fame, marcha deixándolles unha boa morea de castañas quentiñas.

Vaite logo meu ninín,

marcha agora prá camiña

que vai vir o Apalpador

a palparche a barriguiña

Sen comentarios

Tirada de Rebelión

Fascistas en declive

Un, meneiño para diante meneiño para atrás. De tirano mundial a esquivar ós zapatos dun iraquí con dignidade. Mágoa que sobrio teña reflexos.

Outro, nostálxico perdido de aqueles anos nos que asinaba penas de morte e asasinaba manifestantes cando saían da igrexa. Cos ollos pechados e nun idioma inintelixíbel anuncia querer "colgarnos dalgún sitio". Ven cando queiras, xa teño a xoga preparada.

Máis do mesmo

Pouco tardaron en piar os gardiáns do sistema. Máis do mesmo para continuar coa súa asasina acumulación de capital.

O FMI aconsella ao Estado español eliminar a suba de soldos segundo o IPC e abaratar os despedimentos

Morte dragoniana

Esta semana comezou coa dramática morte de Soseki. Que quen carallo é Soseki? Canta incultura! Soseki era (que xa non é) un gato (é dicir, un bicho) propiedade de Sánchez Dragó.

Non é prato do meu gusto furgar nas feridas alleas e acostumo a respectar as penas dos demais. Porén, despois de ler o panexírico gatuno publicado o luns nas páxinas de cultura de El Mundo, non podo resistirme a facer un par de apuntamentos.

“No es fácil escribir con los ojos anegados en lágrimas. No es fácil escribir con dos comprimidos de trankimazín en el cuerpo. No es fácil escribir cuando se está sonado. No es fácil escribir con 72 horas de insoportable dolor a cuestas y sabe Dios cuántas más, o días, o semanas, o meses así, por delante. No es fácil escribir después de asomarse al horror. No es fácil escribir -dicen- después de Auschwitz. No es fácil escribir, en efecto, cuando el sentimiento de culpa nubla la inteligencia y desgarra la conciencia. No es fácil escribir cuando un ser inmensamente amado que te amaba inmensamente muere y tú has sido el instrumento involuntario de esa muerte. No es fácil escribir cuando, para hacerlo, se aprieta la tecla de encendido del ordenador y lo primero que aparece en su pantalla es la imagen de la persona que se ha ido para siempre. No es fácil escribir, en suma, cuando no se tienen ganas de vivir”

Un momentiño, un momentiño. Comparar a morte dun bicho produtor de bolas de pelo con Auschwitz é demasiado. Este non tomou dous trankimazín, tragou un frasco enteiro de tripis.

“Y yo, sin embargo, en el último instante de su vida, cuando la mano de hielo de la muerte se cernía sobre él, no supe protegerlo, no estuve a la altura de lo que las circunstancias exigían ni de la ciega confianza que había depositado en mí. Le fallé, le fallé, le fallé... ¡Dios! Rasca, cruje, duele, hiere. Nunca me he sentido tan mal”

Que dramatismo! Vai ser mellor poñer fin a tal sufrimento. Que pasou, metiches o gato na lavadora ou que?

“En el lugar donde murió -un montacargas- hemos encendido velas y unas varillas de incienso, y hemos puesto un tazón de friskies, un cuenco de agua, unas briznas de la hierba que le gustaba mordisquear y un puñado de los chicles especiales que le dábamos, a veces, como premio de su conducta, siempre intachable. Es lo que, según los budistas japoneses, hay que hacer en tales casos”

Entón foi un accidente laboral. Mira que facer traballar ao gato, menudo explotador.

Cando menos agora os ovillos de la poderán corretear tranquilos. Ou é que ninguén pensa nos ovillos de la?

Vídeos para comprender a crise neoliberal (VI)

Excepcional. É o único que podo dicir deste fragmento do gran programa "La Bola de Cristal". Perfecto para analizar a crise do sistema capitalista, así como quen se beneficia da mesma e quen paga as consecuencias.

Mirádeo varias veces porque o guión é do mellorciño. E a proclama final á lectura... que grande!

Cousas da vida, o usuario retirou os vídeos da rede. Mentres intento recuperalos por outras vías disfrutade deste refrito.

As crises son rebobinantes, terei máis cartos que antes!
Revolucionarei a economía e aumentará a plusvalía!

Filas e filamentos gañei un mil por cento!
Viva o mal, viva o capital! Pero que mala son, que mala son.